Veliki i mali gradovi

Priznajem, moja omiljena pjesma jeste Sweet Home Chicago, ali to ne znači da nisam objektivan da upoređujem svoj rodni grad (koji nije Čikago) i neki drugi grad. Poslednji put kad sam bio u rodnom Baru htio sam napisati ovaj tekst, ali sam bio lijen, pa sada ispravljam tu grešku. S obzirom na to da studiram u Beogradu te da tamo provodim veći dio vremena u zadnjih par godina i stalno sam u situaciji da poredim atmosfere u oba grada. Neću da pričam ono što svi znate, da je mali grad kao Bar uglavnom mrtav, te da se po pitanju kulturnog života ne može porediti sa metropolom kakva je Beograd, niti po raznovrsnosti izlazaka niti bilo čega drugog što ima za vezu ogromnu razliku u veličini i tradiciji ta dva grada. Ali postoji nešto što je na strani Bara, te time i malih gradova uopšte, kao što je u niskim zgradama mnogo bolja komunikacija i druženje među komšijama u odnosu na nebodere isto se prenosi i na veličinu gradova. Na neki način je paradoksalno, ali u većim gradovima čovjek se nužno osjeća usamljenijim, melanholija je često stanje svih ljudi ali to i nije tako teško objasniti. Kad god je čovjek nesretan zbog bilo čega, ako viđa mnogo ljudi, mnogo nepoznatih ljudi, njegova nesreća se produbljuje, lakše je osjetiti se usamljen dok se voziš u autobusu punom ljudi nego dok sam sjediš na klupi u gradu od par desetina hiljada stanovnika. Psiholozi bi to vjerovatno mnogo bolje objasnili od mene ali ono što je uvjek na strani malih gradova u odnosu na velike je osjećaj topline, smirenosti. Možda na to utiče sporiji život, više prirode ili nešto treće ali jasno je da je čovjeku mnogo lakše da se opusti u malim gradovima kao što je Bar recimo. Možda neko od čitalaca može to bolje da objasni od mene, pa se nadam nekom informativnom komentaru. I Bar ima još jednu jasnu prednost nad Beogradom, ima more.